Zomertijdtocht 2009

Doordat het vooruit zetten van de klok ons een uurtje slaap ontnomen heeft, zien de negen aanwezige TCV-ers er niet al te fris uit. Behalve slaperig kijken de meesten ook al niet erg vrolijk: het regent behoorlijk. De kersverse vader Michel wordt door iedereen gefeliciteerd met de geboorte van een ferme dochter.

Hoewel het Belgische peuterpopgroepje intussen terug gebracht is tot K2, wordt deze tocht in eerste instantie omgedoopt tot K3-tocht. Kletsnat, Koud en K.. . De oorspronkelijke routeuitzetter voor vandaag (Dré van Kuijk) is nog niet voldoende hersteld van zijn blessures om deze tocht voor te rijden. Maar daar zitten we niet echt mee. In een korte flitsende vergadering wordt besloten richting Oirschot en daarna naar Son te gaan. Het blijkt dat we de wind in deze eerste etappe lekker mee hebben, zodat er door de groep onder aanvoering van Jan-Willem en Jac en daarna André en René een flink tempo gehanteerd wordt. Elkaar op tijd aflossend bereiken we, eigenlijk zonder noemenswaardige gebeurtenissen, uiteraard wel met de gebruikelijke kletspraat, het mooie plaatsje Oirschot, waar we met een boogje gezellig omheen fietsen. Hier is het, dat onze nieuwste papa zijn acrobatiek op de fiets laat zien. Op een modderig fietspad wil hij even zijn zonnebril van zijn neus halen om wat beter zicht te krijgen. Zijn fiets heeft echter andere gedachten en maakt gebruik van het moment dat zijn berijder niet allebei de handen om het stuur heeft geklemd om een bokkensprong te maken die bijna te machtig blijkt te zijn voor Michel. Deze grijpt echter snel het stuur weer vast, rijdt binnen 0,23 seconde ineens rechts van de groep in plaats van links (zonder iemand geraakt te hebben), komt daar terecht in een zandkuil vol met water zodat hij weer bijna onderuit gaat, maar zit na dit avontuur toch nog recht op de fiets om de weg te vervolgen. Weliswaar flink geschrokken en een hartslag van tegen de 200 (of was dit al door het hoge tempo…?), maar gelukkig ongedeerd.

We maken een slinger onder de A58 door en zetten de weg voort op het fietspad langs het Wilhelminakanaal. Vlak voor Best plaatst Rob een splijtende demarrage, maar dat blijkt slechts bedoeld om even een plaspauze aan te kondigen. Hoewel er een leuk fietsviaductje onder de Bosscheweg door gelegd is, maken we toch maar eens de klassieke fout om bovenlangs te gaan. De rode verkeerslichten negerend, raast de groep weer verder richting Son. René van Zon besluit de terugweg alleen te maken, aangezien hij (zoals altijd) om half twaalf thuis wil zijn.
De rest draait de toegangsweg naar Joe Mann in, en het terras op. Deze keer wordt dat alleen benut om er de fietsen te stallen. Binnen wordt voor de acht overgebleven TCV-ers de tent zodanig verbouwd, dat de obers de overige gasten alleen nog maar met een omweg kunnen bereiken. Iedereen is nat en koud, en de temperatuur binnen is ook niet echt hoog. Koffie, thee en vlaai met en zonder slagroom worden besteld en gebracht. Marcel moet er nog wel een extra keer om vragen, maar waarschijnlijk had de bedienende dame zijn opmerking over haar föhn gehoord. Beschuit met muisjes zit er niet in, maar dat zou gezien het weer waarschijnlijk ook beschuitenpap geworden zijn. Na nog een rondje koffie zijn we dan toch wel weer zo aardig om tafels weer terug te zetten. Vloer, stoel en tafels afvegen net zoals een paar ATB-ers wel doen, is toch nog net wat te veel voor het kleumende groepje.

Als we de terugweg aanvaarden, blijkt dat de bewolking toch een beetje aan het breken is en is er zelfs af en toe een waterig zonnetje te zien. We moeten nu met wind tegen terug richting Vlijmen, maar Rob heeft besloten zich op kop te zetten en er niet meer af te gaan. Achteraan begint er af toe een wat moeite te krijgen om het strakke tempo te volgen. Dan volgt er wel een schreeuw om “wat rustiger” te doen. Via Liempde en Gestel fietsen we terug richting Esch en Vught. We beginnen zowaar een beetje op te drogen. Er wordt geconstateerd dat we ook vandaag, net als vorige week, de in het programma vermelde aantal kilometers niet zullen halen. Het voorstel van Hans van de Wiel om dan nog maar even om de Duinen heen te rijden wordt door onze wegkapitein van tafel geveegd: “Recht naar huis!” Voorbij het Nationaal Monument Vught, wordt er nog wel halt gehouden om Michel van zijn kramp te verlossen. Rob maakt op de Vendreef zijn solo met gemak af, waarmee de terugweg met recht de Rob van Engelenclassic genoemd mag worden.

Ik ben benieuwd of tijdens die andere Classic op het programma ook zo dominant voorgereden wordt door de naamgever ervan. Gezien het optreden van vandaag zal onze Jac toch nog flink moeten trainen om deze prestatie te evenaren.

Deze zomertijdtocht wordt met een kleine 85 km bijgeschreven in de annalen van TCV.

Hans Blank