Zomertijdtocht 2011

Na een uurtje minder slaap stapte ik afgelopen zondag om tien voor negen ’s ochtends op mijn fiets. De eerst tocht nadat de zomertijd is ingegaan is een rondje door het land van Heusden en Altena.  Met weer een flinke opkomst van ongeveer 30 man beloofde het een gezellige tocht te worden. Toen mijn fietscomputer 8:32(ik was vergeten mijn klok een uur vooruit te zetten) aangaf vertrokken we in noordelijke richting. Ik positioneerde me in de eerste helft van het peloton en kwam meteen op een lekker tempo. Er werd wat gekletst en langzaam lieten we Vlijmen achter ons. Onderweg passeerden we nog verschillende andere groepen wielrenners, het was goed te merken dat het seizoen begonnen is. Na klein kwartier fietsen hadden we een lek en stonden we dus even noodgedwongen stil. Een kleine 10 minuten om even bij te kletsen en ‘uit te rusten’. Vervolgens konden we de tocht weer vervolgen in de richting van de brug bij Heusden. Wat volgde wat een mooie tocht door polders, over dijken en richting Uppel. Dwars door het land van Heusden en Altena, een gebied dat ik maar al te goed ken uit mijn jongere jaren. Ondertussen had ik een interessant gesprek over de aankomende tocht in Berg en Dal en over klimmen in het algemeen. Met de Amstel Gold Race in aantocht kon ik wel wat goede raad gebruiken. Ik kreeg goede adviezen van Dayan en Bart en ze vertelden hoe ze de Tourmalet, Gallibier  en de Alpe d’Huez beklommen. De conclusie was altijd hetzelfde; klim op je eigen tempo en kijk niet omhoog. Want zodra je omhoog kijkt komt er geen einde meer aan.

Na een kilometer of 40 kwamen de vestingwerken van Woudrichem in zicht. Cees moet tijdens het uitzetten van de route bijzonder veel lol hebben gehad bij de gedachten aan alle hindernissen voordat we Woudrichem in kon rijden. Eerst twee keer slalommen en vervolgens een snelle afdaling, een stuk over een houten stijger en vervolgens een flink steile helling naar de kade. Daarna reden we door de gevangenenpoort de vesting Woudrichem binnen. Tijd voor een kop koffie… Twee koppen koffie en een half uur verder stapten we weer op de fiets voor de weg terug naar Vlijmen. Na een half uur vol in de felle lentezon te hebben gezeten was het toch wel even koud op de winterdijken langs de Merwede. Een straffe wind liet ons merken dat de winter nog niet helemaal vertrokken was. Na een minuut of 10 was ik gelukkig weer warm en het peloton trok rustig verder over de dijken en langs de verschillende dorpjes. In Wijk en Aalburg was de kerk net uit en leek het even of de tijd had stilgestaan. Waar in heel Nederland de kerken leeglopen was het in Wijk en Aalburg een drukte vanjewelste.

Met een snelheid van 33 kilometer per uur begaf het peloton zich richting Vlijmen en na een eindsprint op het viaduct was het tijd om weer rustig huiswaarts te keren.