Uppeltocht 2009

Na de bar slechte weersomstandigheden tijdens de openingstocht van 2 weken geleden bleek dat er op deze zondagmorgen zich 12 man hadden gemeld voor het volbrengen van de Uppeltocht. Bij absentie van Cees van Kuijk zou de tocht opgepakt worden door Hans vd Wiel. Helaas voor ons had Hans zich vergist in het aanvangsuur van de tocht en dus moest ons enige bestuurslid die kan staan terwijl hij zit het voortouw nemen met een routebeschrijving ter grootte van een speculaaskoekje. Maar vol goede moed gingen we op weg. 11 man gestoken in het bekende Rabo-tenue en 1 fietser in een afwijkend pak.

De eerste kilometers gingen vol tegen de wind in en dat was te merken aan de snelheden die af te lezen waren op de computertjes. Na het weekend was er op vele kantoren te horen dat “het zo’n lekker weer was geweest de afgelopen dagen”, maar die mensen hadden waarschijnlijk niet hoeven te fietsen. Het peloton was aangekomen bij de Heusdense brug, maar daar kwam de eerste grote tegenslag. De band van Rene liep leeg en dus moest er een plakpauze ingelast worden. Doordat de reserveband(??) ook lek bleek, was dit een pauze met een dubbele wissel, wat de wachttijd flink verhoogde. Gelukkig werd de 2e reserveband wel goed bevonden en konden we verder. Dwars door de polder richtingBabyloniënbroek. De wind bleef flink tegen blazen en toen het de beurt was van Rob om de groep aan te voeren kwam het hem goed uit om door een bergje grind te fietsen, wat hem niet alleen van de fiets af dwong, maar ook van de kop af. Het bekende sissende geluid betekende wederom dat er lucht ontsnapte waaruit dat niet hoorde, en dat allemaal binnen de eerste 20 kilometer.

Gelukkig zou dit de laatste lekke band blijken te zijn, maar niet de laatste keer dat er iets zich van binnenuit naar buiten wist te werken… maar daarover later meer..

Na een korte herstelperiode konden de leden van ToerClub Vlijmen zich weer gaan toeleggen op het worstelen tegen de wind in. Gestaag ging het langs en door Uppel en Sleeuwijk richting Woudrichem. Het was de planning om halt te houden in het haventje van Woudrichem, maar door een verkeerde afslag op de dijk reden we dwars door het centrum en stonden we even later letterlijk geparkeerd. Midden op een doodlopend parkeerterrein vroeg iedereen zich af waar we toch fout waren gereden. Besloten werd om toch maar een stukje terug te fietsen en dan de route weer op te pakken. Jan Willem zag vanuit de hoek van zijn kennersoog echter snel een gebouw wat een beetje leek op een plek waar koffie gedronken kon worden. Bij navraag bleek er inderdaad koffie aanwezig te zijn en stapten we naar binnen in de ongetwijfeld sjiekste pauzeplek in de historie van de TCV. Binnen was er een moderne inrichting waar te nemen, met sjieke stoelen, grote vierkante tafels, lampenkappen die leken op bloemen en een verbouwereerde eigenaar die zichtbaar spijt had ‘Ja’ gezegd te hebben op de vraag of de zaak al open was. Het was even wachten voor de eigenaar zich verlaagde tot het wielergepeupel om te vragen of ze wat wilden bestellen, maar nadat hij er achter kwam dat we toch echt niet weggingen, al zou hij ons nog 3 uur negeren, werd er dan ook wel erg lekkere koffie geschonken. De gebruikelijke praat werd weer gebezigd. Zo had Jac een verhaal over een schilderij wat op zolder was gevonden en wel 3.000.157 euro waard bleek, Ad vd Loo zei dat zijn fiets nogal wrøkte en verklaarde dat (naar eigen zeggen) brabantse werkwoord. Bij navraag over de fitheid bleek dat Peter zich niet erg lekker voelde na een wat te heftige zaterdagavond en waren er mannen die halfweg al stuk zaten terwijl andere(n) juist zeiden nog niet lekker op gang te zijn gekomen.

Dat moest dan maar gebeuren op de terugweg, logischerwijs met de wind in de rug. Merendeels over de dijken langs de Maas werd er dan ook snel richting de 37 km/uur gereden. Ineens werd er echter gefloten door onze wegkapitein en bleek dat Peter’s maaginhoud zich met eveneens hoge snelheid richting wegdek gewrøkt had. Hij had even nodig om van deze lediging te herstellen, maar nam snel zijn plaats in het peloton weer in zodat we verder konden. Voorbij Andel en Veen weer richting Heusdense brug om de kortste route richting Elshout te volgen. Vlak voor het plaatselijke viaduct plaatste Rob een versnelling á la Heinrich Haussler in Milaan-San Remo van de dag ervoor. Hij pakte snel een flinke voorsprong waarna Hans Blank de achtervolging besloot in te zetten. In tegenstelling tot Mark Cavendish lukte deze contra-attack echter niet en zo was de uitslag bekend. Na deze eindsprint op de Col d’Elshout werd er verder teruggepeddeld richting Vlijmen waar na 76 kilometer een einde kwam aan deze, wederom, memorabele tocht.

Rob van Engelen