Amstel Gold Race Toerversie 2011

Na maanden trainen en analyseren van het parcours was het op 16 april eindelijk tijd om het allemaal waar te maken. Om 6 uur verzamelde we met Toerclub Vlijmen op het Plein om gezamenlijk naar Valkenburg te rijden. Het begin van een gezellig, sportieve, indrukwekkende maar ook vermoeiende dag.

In Valkenburg werden we ontvangen met koffie, vlaai en broodjes. Een goede bodem is immers het halve werk. Vervolgens was het tijd om naar de kleedruimte te gaan en om de fietsen klaar te maken. Wielen werden vastgezet en banden werden voorzien van extra lucht. Stuurbordjes werden gemonteerd en fietshelmen vastgeklikt. Ik vertrok net wat eerder richting de Amstel Gold Race Experience voor mijn startbescheiden. Ondanks de drukte had ik binnen 5 minuten alles wat ik nodig had en kon ik aansluiten in de rij richting de start.

Start

Voetje voor voetje schuifelde ik in de mensenmassa richting de startlijn. In de verte hoor ik de omroeper vertellen hoe ook Toerclub Vlijmen deelneemt aan de Amstel Gold Race. Later hoorde ik dat Hans van der Wiel(met naambordje Wiel van der Wiel) werd geïnterviewd. Eenmaal verzameld net voor de startlijn waren we bijna klaar. Mijn achterband verloor lucht en moest dus weer opgepompt worden.

Eerste 50 kilometer

Na 2,5 kilometer volgde al meteen de eerste klim. De Geulhemmerweg is een niet al te steile klim om er lekker in te komen. In een licht verzet reden we rustig de helling op. Net na de top sloegen Hans B, Jan-Willem en Gert af omdat zij de 100 kilometer gingen fietsen. Daarna volgde er een relatief vlak gedeelde waarin we rustig konden genieten van het Zuid-Limburgse landschap. Ondertussen passeerde we de iets pittigere bemelerberg. De eerste 50 kilometer waren goed te goed en de temperatuur steeg geleidelijk.

Tweede 50 kilometer

Na de eerste ravitaillering werd het parcours iets pittiger.  Het aantal beklimmingen was groter dan in het eerste deel. Verder konden we de beklimming van de Camerig en het Drielandenpunt tegemoet zien, de twee langste klimmen van de dag. Net voor de beklimming van de Camerig kwam de mannen van Katusha ons tegemoet. Zij waren aan de trainen voor de wedstrijd op zondag. De Camerig heb ik niet als een zware berg ervaren. Hij is lang maar niet steil en dus kon ik op een licht verzet rustig naar boven peddelen. Het kostte weliswaar moeite en mijn hartslag was hoger dan normaal maar het was niet wat ik had meegemaakt op de Oude Holleweg. En terwijl ik en vele andere bij een snelheid van zo’n 18 kilometer per uur de Camerig op reden kwam een renner van Skill-Shimano ons met gemak voorbij. Op de top van de Camerig zagen we de rest van de Skill-Shimano selectie rusten onder een paar bomen.

Na de afdeling van de Camerig en nog een kleine klim(de Gemmenicherweg) draaide we weer richting Belgie voor de beklimming van de Vaalserberg. De hoogste ‘berg’ werd benaderd vanaf de Waalse kant, in de schaduw van de bossen en via een aantal haarspeldbochten bereikten we de top. Waar het overigens erg druk was met toerfietsers die graag op de foto wilden met de drie grenspalen.

Enkele kilometers na de afdaling van het Drielandenpunt volgde de tweede bevoorradingspost.

Laatste deel en finish

Van tevoren werd ik er al veelvuldig op gewezen dat alle zware hellingen in de laatste 50 kilometer zaten. Na de tweede bevoorradingspost  begon het echte werk. Het begon met het tweeluik Kruisberg en Eyserbosweg. De Kruisberg zag ik al vanaf enkele honderden meters liggen als een weg die met een boog naar de top van de helling ging. Vrijwel direct na de afdaling van de Kruisberg volgde de Eyserbosweg. Een helling die redelijke vlak begon maar naar mate we het bos naderde werd de weg steeds steiler. Vooral de drukte zorgde ervoor dat de beklimming steeds zwaarder werd. Er was geen ruimte om te versnellen of om uit te wijken. Ik kon enkel mijn voorganger volgen.

De Keutenberg was al de gehele dag mijn grootste angst. Zou ik het halen zonder af te stappen? De Keutenberg is een ploert en alhoewel hij de naam berg niet mag dragen laat hij de profs kraken. Knechten harken en kopmannen trappen met hun tong op de tubes naar boven. De Keutenberg is een draak; de enige die mij had kunnen vloeren, maar hij deed het niet. Terwijl ik anderen voor me zag wankelen wist ik steeds voldoende ruimte te vinden. Iedere meter was er een en zelfs het bord “100 meter tot de top” kwam niet als een verlossing. Pas toe ik over de top was en ik mijn benen even kon laten rusten kwam de verlossing. Na de Keutenberg kon het niet meer mis gaan.

Ik stapte af en zakte in…

Ineens was alle energie die ik de hele dag had weg. Rustig sukkelde ik richting de Cauberg voor de laatste beklimming, de laatste krachtinspanning.

De beklimming van de Cauberg ging vervolgens zeer voorspoedig. Met een licht verzet trapte ik rustig naar boven en ik had zelfs nog genoeg kracht en motivatie om net voor de finish te versnellen. De Cauberg reed ik op in 3 minuten en 38 seconden als derde van de club.  Niet geheel onverwacht was Jos het snelst de Cauberg op met een tijd van 3 minuten en 15 seconden.

Terugblik

Het rijden van de Amstel Gold Race was voor mij een bijzondere ervaring. Het is prachtig om te fietsen door het mooiste gebied van Nederland. Ik heb afgezien en genoten maar vooral het gevoel van pijn en euforie dat ik had na de Keutenberg was geweldig.