Adieu Spoordonkse watermolen,

Op vrijdag 23 September vond Jan v B het een uitgelezen dag om weer eens naar de Spoordonkse watermolen te fietsen.

De weersomstandigheden waren uitstekend, hoewel het ‘s morgens nog verrekte koud was (10 graden) werd het een prima fietsdag met zeer weinig wind en een flauw zonnetje. Het werd een echt Brabantse tocht met gevarieerd landschap, soms bossen dan weer akkers en weilanden. Zou de molen wel open zijn om 11.00 uur? Maar dat was gelukkig zo. In de serre met zicht op de Beerze zaten we eerste klas wat een magnifiek uitzicht links kijkend op een groot draaiend waterrad en rechts op het beekje de Beerze. Voor de molen en na de molen is er een water verval van wel een meter of 4, geen wonder dat het zo hard stroomt.
Met het koffie bestellen werd ook meteen een soort “Hemelse modder” met slagroom, het meisje in de bediening komt na 5 minuten weer terug omdat ze de bestelling was vergeten. Weer begon ze alles op te sommen wat er was aan gebak, de keuze was niet zo groot: Cheesecake, appeltaart of die modder. Er was niet zo’n ruim assorti omdat de zaak ging sluiten! Hè wat nu, komt er een opvolger? Nee, de baas werd 65 en hield ermee op en ging zelf in het pand wonen. Later kwam de baas zelf langs voor de tweede koffie, het leek me een wat sjofele man die het spuugzat was zoals hij zei en wilde zelf ook wel eens gaan fietsen. De koffie was heerlijk en kostte 2,30. Hans B met oog voor detail, informeerde hoe het zat met de hoeveelheid gordijnen voor de serre. We hebben ons kostelijk vermaakt met smeuïge verhalen waarbij de tranen over de wangen liepen, veel oude koeien werden uit de sloot gehaald en recent meegemaakte verhalen passeerden de revue.
Bij het vertrek werd de eigenaar veel succes gewenst maar voor we op de fiets stapten werd eerst nog even in de oude schuur rondgekeken, uiteindelijk kon men de verleiding niet weerstaan om een klein houten trapje omhoog te klimmen naar het hart van de molen.

Ik ben nog wel even gaan informeren bij de baas of dat mocht maar het was geen probleem. Het was buiten alle imposante raderen om een verzameling van allerlei oude werktuigen. Vele werden herkend, dat zegt natuurlijk ook iets over de leeftijd van onze groep fietsers.

We mogen ons van Hans W geen fietsmaatjes meer noemen want daar krijgt ie jeuk van. Na een oponthoud van een 3 kwartier met natuurlijk een mini fotosessie gemaakt door een collega wielrenner (Hans vd W hoort liever toerfietser) werd de tocht huiswaarts gemaakt, de tijdsplanning werd hevig verstoord en moest acuut bijgesteld worden maar dat is maar een sinecure hoor, alles kan en niets moet. Een heerlijke tocht van 58 km. en Vlijmen was weer in zicht, voor Hans B moet ik er 20 km bijtellen.

Dus leden van TCV ik denk dat wij de laatsten zijn geweest bij deze Spoordonkse watermolen, eigenlijk hebben wij bijna het licht uitgedaan want per 1 Oktober is het definitief passé.

Jan v.d. D