Berg en Dal
Zaterdag 2 april was de dag waar ik al weken naar uitkeek. Want vandaag zouden we naar Berg en Dal gaan voor een voorbereidende trainingsrit voor de Amstel Gold Race. Het beloofde een prachtige tocht te worden bij geweldig weer.
Iets voor 8 uur stond ik met racefiets en korte broek bij Hans Blank voor de deur. Het was nog wat fris aan de benen maar ik wist dat de temperatuur snel zou stijgen. Nadat de fietsen ingeladen waren vertrokken we richting Berg en Dal. Waar we, na een kleine omzwerving en een omleiding na een uur aankwamen op een parkeerplaats in Groesbeek. Het vertrekpunt vanwaar we met 10 man vertrokken voor een paar rondjes Berg en Dal en omgeving. Maar niet voordat Hans van der Wiel mij vertelde hoe mooi de omgeving wel niet is en dat ik niet moest vergeten te genieten van het Rijk van Nijmegen.
De tocht begon rustig in het licht glooiende landschap en fietsend langs de Mokerplas waande we ons in de Franse Riviera. Na enkele kilometers kwam Hans van der Wiel naast me fietsen om me te complimenten met mijn verslag over de Zomertijdtocht. Vervolgens zei hij dat ik van deze tocht ook echt een verslag moest schrijven, dus zo gezegd zo gedaan.
Na een korte warming-up van van een kilometer of 15 over lichte hellingen werd het tijd voor het echte werk. De Oude Holleweg is de zwaarste beklimming van Nederland buiten de hellingen in Zuid-Limburg. En dat het een zware beklimming is heb ik gemerkt. Halverwege had ik al pap in de benen en hijgend boven mijn stuur kwam ik boven aan. Ondanks de wijze raad die ik eerder kreeg om mijn eigen tempo te rijden en niet te ver vooruit te kijken(bedankt Bart) kostte deze helling me bijzonder veel moeite. Maar ik was gelukkig niet de enige die niet als klimmer op de wereld is gezet. Na mij kwamen de andere een voor een boven.
Na de Oude Holleweg volgde de Zevenheuvelenweg en een stukje door het Duitse Reichswald. Gaandeweg leerde ik beter klimmen en deden de hellingen steeds minder pijn. Ondertussen scheen de zon nog fel aan de hemel en had ik mijn lange shirt opengeritst.
Na een kop koffie met appelpunt bij de ‘Heeren van Groesbeek’ was het tijd voor de laatste beklimming van de Oude Holleweg. Zij die nog energie overhadden streden om wie het eerste boven aankwam.
Met mijn rechtervoet op mijn pedaal en mijn linkervoet op de grond staar ik naar het asfalt. Achter me hoor ik Hans aftellen, en dan … “Start”. Mijn blik schiet naar voren en mijn rechtervoet klikt in mijn pedaal. Om me heen hoor ik nog meer geklik en zie ik hoe Dayan en Jos wegschieten. Ik druk mijn rechter remhendel naar binnen. Geratel en dan een tik. Snelheid is nu niet meer belangrijk, als ik maar boven kom. Het lijkt alsof de weg veranderd in een muur en ik moet naar mijn binnenblad schakelen. Rustig ademen is veranderd in een constant gehijg. De man en zijn fiets kraken onder het geweld dat de Oude Holleweg heet. Als ik voor me kijk zie ik hoe Jos nog steeds op zijn buitenblad rijd. Dayan lijkt geen enkele moeite te hebben met de helling van 1000 meter. Ik kijk voor me met mijn blik op oneindig, mijn hoofd ik leeg. Geen gedachten geen emoties, alleen mijn gecontroleerd gehijg en de pijn in mijn benen. Hoe lang zullen ze het nog volhouden? Ik werp een vluchtige blik op mijn kilometerteller en zie een snelheid van net boven de 10 kilometer per uur.
Dan ineens zie ik op een meter of 50 de rest van de groep staan en een geïmproviseerde lijn van zand. Voor de laatste meter zet ik nog wat extra kracht om mijn pedalen, op mijn tandvlees passeer ik de finishlijn. De minuten daarna heb ik hijgend over mijn stuur gehangen, maar ik kwam wel als derde over de lijn.
Na een dag voor prachtige vergezichten, zware hellingen, heerlijk weer, gezelligheid en een aantal keer flink afzien keerden we rond half 3 huiswaarts. Berg en Dal was voor mij een prima voorbereiding op het klimwerk in de Amstel Gold Race.
Meer lezen:
Geef een reactie