De Bockenreijdertocht 2014

Vorige week kreeg ik van Jelle een foto via de mail. Die zou mooi zijn voor bij het verslag van De Bockenreijdertocht. Maar nu, een week later, blijkt niemand zich geroepen te voelen om er iets over te schrijven. Het kan toch niet zo zijn dat een gedenkwaardige, laatste tocht van het seizoen 2014 zonder verslag de geschiedenis in gaat? Dus uit het geheugen van de GPS logger en een beetje uit dat van mezelf doe ik een poging om er iets van te maken.

16 Vinken stonden er op de lijst en 20 deelnemers aan de start bij de laatste tocht van het seizoen 2014. Het was dan ook niet zomaar een tocht. Het was de Bockenreijdertocht. Een mooie tocht in zuidelijke richting. Tot we het Wilhelminakanaal oversteken is het voor de meesten allemaal bekende pad. Maar daarna reden we via Diessen het landgoed Utrecht in. Een prachtig natuurgebied op de zuidelijke grens van Nederland, met in het midden de uitspanning De Bockenreijder. En of je daar nu alleen of met 20 man komt, binnen enkele ogenblikken staat voor je neus wat je besteld hebt. Sterke koffie of grootmoeders pruttelkoffie en met de bijbehorende taartpunt. Een geweldig systeem hebben ze daar.

Bij vertrek om half negen was het nog koud en vooral mistig. Van de 20 deelnemers waren er maar een paar in korte fietsbroek, korte mouwen heb ik helemaal niet gezien. Ik had in het begin zelfs koude vingers. Maar op de heenweg brandde al snel de zon door de mist, waardoor het meteen een stuk aangenamer werd. Volgens de oudgedienden is het vaste prik dat deze tocht, altijd mooi weer heeft.

Maar de weg was nat door de regen van gisteren en de mist van vandaag. De lekke banden konden niet uitblijven. Op de heenweg vlak voor Oisterwijk registreerden we de eerste lekke band. Zeven minuten later zaten we weer in het zadel en reden we zonder verder oponthoud naar De Bockenreijder. Daar aangekomen zaten we zo lekker in het zonnetje ouwe verhalen op te hangen dat de pauze maar liefst drie kwartier duurde!!

Geen punt, als we een beetje vlot doorrijden zijn we nog redelijk op tijd terug. Maar alweer vlak voor Oirsterwijk ging het mis. De tweede lekke band was een feit, maar ook deze werd snel gefikst. Negen minuten later zaten we in het zadel. Dat ging goed tot net na Oisterwijk. Toen werd een slappe achterband opgepompt in de hoop dat hij vol zou blijven tot Vlijmen. Niet dus, even later moest hij vervangen worden. In totaal twee minuten pompen en negen minuten klussen aan de lekke band en daar gingen we weer. Tot net over de N65, daar noteren we de vierde lekke band die na 8 minuten weer gerepareerd was.

Voor de rest van de route bleven technische ongemakken uit, tot in de eindsprint op de Vendreef. Bij het aanzetten voor de sprint voelde ik dat mijn voorband niet hard meer was. Thuis aangekomen was hij dan ook leeg. Aan de vijfde lekke band kon ik op m’n gemakje de hele zondagmiddag besteden. Een nieuw bandenwisselrecord zat er dus niet in.

De lange pauze en al die lekke banden gooide voor een aantal leden de planning in de war, waardoor besloten werd dat degene die dat nodig vonden door konden rijden om op tijd thuis te kunnen zijn.
Jan-Willem bedankt voor de mooie tocht die toch weer iets anders was dan alle vorige keren, maar zeker net zo mooi.
Dit was de route!

Groeten, Piet