In memoriam voor Jan van Buul.

Beste familie en fietsvrienden.

Ik wil bij het afscheid van Jan iets vertellen over De Fietsmaatjes.

Zoals jullie misschien wel zullen weten of van horen vertellen, is er een select genootschap binnen Toerclub Vlijmen, dat niet te vangen valt onder 27-30 of 30 +. Dit zijn codes die gaan over gemiddelde snelheden die gereden zouden moeten gaan worden en sinds jaar en dag de gemoederen bezig houden en elke jaarvergadering de aanwezige leden de ogen ten hemel doen opslaan. Enige jaren geleden hebben de Jannen, te weten: Jan van Buul en Jan van der Donk, afgesproken samen elke week een keer te gaan fietsen. Meestal op de racefiets maar ook op de gewone fiets, in een tempo dat hen beide paste.
De route werd bepaald als we op de fiets stapten, meestal vroeg Jan: heb jij een route in gedachten? Maar meestal als ik mijn route kenbaar maakte had hij een leukere, ik hield daar van tevoren al rekening mee en was niet al te teleurgesteld. Soms stelde Jan voor of één van de Hansen mee mocht, want daar hebben we er ook 2 van. Dat was natuurlijk geen probleem als ze zich maar aan onze afspraak hielden en het tempo wat ons paste. En zo van lieverlee werd het cluppie uitgebreid naar 7 personen. We fietsen in principe op woensdag met een uitwijk naar vrijdag. Niet iedereen kan door omstandigheden even fanatiek aanwezig zijn, maar als we bijeen zijn is het feest. Onderweg wordt er gestopt voor een mooie foto, er wordt gediscussieerd van jewelste, er wordt gezongen, er wordt genoten van de natuur, er wordt koffie gedronken en als dat niet lukt wordt na afloop met elkaar een biertje gedronken, er wordt een stukje geschreven etc. Wat een mooie momenten hebben we zo met elkaar meegemaakt.

Jan was geen man van grote woorden, soms wat introvert maar altijd recht door zee en nimmer op de man spelend. Hij had zijn eigen manier van humor, maar je moest het wel zien en horen. De vele foto’s van ons cluppie spreken boekdelen, hij genoot volop met een wat verlegen smile was ie aanwezig en niet zo zuinig ook. Hij miste Riky erg, toen ze in de Sint Janshof verbleef kwam zij altijd op nr 1 en dat respecteerden wij natuurlijk. Toen Riky overleed hield hij zich kranig en hield zijn eenpersoonshuishouding fier overeind, koken met een biertje of een glas wijn in de hand, zelfs dat was nooit een probleem. Mooi dat Jan altijd bleef praten over ons, alsof Riky er nog gewoon was. Dus: we vertrekken bij ons vandaan, we gaan met onze Caddy, we pakken een biertje bij ons enz.

Duidelijk was dat Jan’s conditie steeds wat achteruit ging en soms kon hij ook niet meer mee maar nodigde ons dan wel uit op “ons terras” aan de Sint Barbarastraat waar we alles moesten vertellen over de fietstocht. Zijn algehele conditie ging steeds wat achteruit maar daar wilde hij niet van weten, een wielrenner gaat altijd door. Met zijn doosje pijnstillers onder handbereik ging het hem altijd goed.

De groepsapp volgde hij trouw, een markante app met zijn gebruikelijke zelfspot zal ik letterlijk voorlezen.

Mooi plan. Ik doe mee. Dan kom ik per VW naar de plek waar de koffie is. En daarna is de deur van St. Barbarastraat voor jullie open. Fietsen met een katheder aan je blaas gaat wel. Maar in de fietsbroek zit geen gulp. Het slangetje is te kort en het kraantje te dik. Hartelijke groet, Jan van Buul.

Na zijn heupfractuur is hij lichamelijk niet meer de oude Jan geworden, geestelijk wel hoor. Hij was regelmatig in onze groepsapp aanwezig en voorzag ons van goede tips waar een fijn terras was en welke route mooi was. Wij hebben elkaar tijdens zijn ziek zijn niet uit het oog verloren. En menigmaal als we verzamelden op “de kletsplek”, wisten we zonder het afgesproken te hebben dat we naar ons maatje zouden fietsen. De laatste gezamenlijke fietstocht naar Jan was 2 weken geleden. Het was een prachtige lentedag en Jan zat met zijn dochter Mariken ons op het buitenterras van het hospice op te wachten. Wat hebben we het leuk gehad, de hele voorraad bier kwam tevoorschijn en er werden sterke verhalen verteld. Wat mooi dat we op deze manier als fietsmaatjes afscheid van elkaar hebben kunnen nemen.

Jan was een heel gelovig mens en was ervan overtuigd dat er een hiernamaals is waar we elkaar allemaal weer terug zien en dat je héél ver vanachter die machtig mooie wolken connectie houdt met ons stervelingen op aarde.
Het mooiste voorbeeld hiervan is zijn laatste groepsapp aan ons op donderdag 11 mei.
Wij zouden 14 mei met de fietsclub een tocht maken naar de Kilsdonkse watermolen.

Hoi. Ik zal het op afstand bekijken. Mooi adres om aan te leggen.

Jan wist dat hij vrijdag de 12e mei zou overlijden, dan weet je het zeker dat er een hiernamaals is hè. Zondag hebben we het veel over Jan gehad en zijn blij dat hij zijn aardse lijf heeft kunnen verlaten.
Voor ons blijft jij ons Fietsmaatje want: