Mystieke beleving in het Tilburgse

Na bijna een maand niet gefietst te hebben was het vandaag een uitgelezen dag er weer eens op uit te trekken. Met mijn fietsmaten Jan en Hans werd daarom afgesproken niet te ver en niet te snel, wat een compassie hè. Ben je wel eens bij Peerke Donders geweest? Nee, wel veel over gehoord en de laatste tijd wat in opspraak door mensen die menen dat zijn standbeeld moet verdwijnen omdat hij zich ook superieur voelde over de zwarte medemens.

Dat menen ze af te kunnen leiden aan een standbeeld, wat krijg ik vreselijke jeuk van deze mensen. Vergeten wordt het goede werk wat hij verrichtte, met gevaar voor eigen leven hulp bieden aan de melaatsen in Suriname. Het lijkt me een mooi doel daar eens naartoe te fietsen, via prachtige fietspaden wist Hans ons op onnavolgbare wijze daar naartoe te loodsen. Mooi toeristisch naar Waalwijk en vandaar uit over het nieuwe snelfietspad F 261 en 16 km lang (met groene middenstreep) naar Tilburg. Bij Tilburg noord het “Sjeespad” verlaten en spoedig fietsten we in de Peerke Donders Straat, waar een soort themapark is met een cafe/restaurant. Jan wilde ons daar trakteren op koffie met gebak omdat hij binnenkort jarig is. Dat was een lekkere verrassing, mede door de sterke verhalen was het een aangenaam verblijf.

Nu even het park bezoeken, het piepkleine huisje van de ouders van Peerke is precies nagebouwd en je mocht er ook binnen kijken. Goh met z’n hoevelen zouden ze daar gewoond en gewerkt hebben? Prominent was ook een kamertje met een weefgetouw, wat in de 19e eeuw te doen gebruikelijk was in Tilburg en omgeving. Dan ook nog maar even naar de kapel waar ik iets vreemds zag, namelijk een groot schilderij van Peerke met een aureool rond het hoofd. Hans en ik discussieerden over wanneer krijg je een aureool; als je heilig verklaard wordt, maar Peerke is Zalig verklaard, da’s pas het voorstadium hoor. Waarschijnlijk is de wens de vader van de Tilburgse gedachten, er hoeft nog maar één wonder verricht te worden voor een heiligverklaring maar of dat ooit zal gaan gebeuren? Nog even een foto maken bij het beeld van Peerke als bewijs voor jullie dat wij er geweest zijn. Is er niemand te bekennen om de foto te maken!

Plotseling ziet Hans een oudere dame die aanstalten maakte haar auto achteruit te rijden naar onze richting, we vragen het haar zegt ie maar wat gebeurt er, ze rijdt recht op 2 grote zwerfkeien af, we riepen al wat we konden maar helaas het autootje klom erop als een stier op de dummy van het k.i. station. Dat was schrikken, ze zette hem in z’n vooruit en hupte er weer sierlijk vanaf, behoorlijk van slag stapte ze uit, “En wij hebben nog wel zo geroepen”. Niks van gehoord ik had de blower hard aan staan, zei ze. Op dit goede moment vroeg Hans:” Kunt u even een foto van ons maken bij het beeld van Peerke voor de fietsclub”? Ze was zo verbouwereerd dat ze toestemde. Ik probeerde de vrouw uit te leggen op welk knopje ze moest drukken Waarop ze wat kribbig zei: “Ik ben niet gek hoor”. Wat hebben we daar achteraf om gelachen. Bij het ophalen van onze fietsen maakten we ons onnodig wat ongerust of Hans de code van zijn kettingslot nog wel wist. Bij het vertrek hadden we nog mooie gesprekken met 3 Tilburgse vrouwen waarvan er eentje ook Donders heette en haar man was ook wever, wat een toeval. Even later een groep fietsers die ons vroegen of de “pulle” smaakte. Het waren Belgen uit oost Vlaanderen en er ontstond een geanimeerd gesprek over oost Vlaanderen waarvan wij dachten (omgeving Brugge en Gent) dat het eerder west Vlaanderen zou zijn. Overigens is een pulle een bidon. Via de kortste weg weer terug naar Vlijmen omdat Jan om 16.00 uur thuis wilde zijn, hetgeen natuurlijk niet lukte omdat we het te gezellig hebben gehad, vandaar het gezegde: ”gezelligheid kent geen tijd”.
Wat was het een mooie tocht.

Jan