Openingsrit: Bandenangst van een Grand Prix

Er waait deze openingstocht letterlijk en figuurlijk een andere wind, met een windvoerder die we puur fictief even “P” noemen. Aangezien ik het graag laag bij de grond houd en ik als Grand Prix toch niet de minste onder mijn soortgenoten ben, deert mij een beetje tegenwind niet zo. Maar dat mijn berijder, als ik mijn adem onbedoeld een keertje uitblaas, nog eens extra gestraft wordt met het schrijven van een verslag, doet mij op voorhand verkrampen van angst. Ik weet immers dat dit hem niet vrolijk zal stemmen met als gevolg dat bij mij de spanning onverantwoord hoog oploopt. Het risico van een levensbedreigende band-aneurysma is hierdoor voor mij erg groot. Om dit probleem uit te bannen, stel ik voor om niet de berijder maar de veroorzaker hiervoor verantwoordelijk te stellen. Dit betekent logischerwijs dat zolang deze regel geldt P de verslagen schrijft.
Nu me dit de weken ervoor niet was gelukt, was ik er tijdens de openingstocht op gebrand om mijn adem weer eens een keertje in te houden. Waarschijnlijk was ik te veel gefocust, want op de Vendreef ging het toch weer mis. Bevangen van angst en paniek, wetende dat P nog achter me zat, heb ik mijn berijder daarom aangespoord door te blijven fietsen. Op de Sint Catharinastraat verstijven echter mijn laatste restanten rubber als ik door P word ingehaald. Maar tot mijn grote verrassing rijdt hij zonder iets te zeggen door. Zou hij het niet hebben gezien? Gezien de voortvarendheid en onverstoorbaarheid waarmee P koerst (doet mijn adem overigens soms stokken), valt deze mogelijkheid niet geheel uit te sluiten?
Tijdens de nazit bij De Kluis is mijn hernieuwde falen daarom niet bij P aangekaart. Later leest mijn berijder op afspreken.nl dat niemand lek heeft gereden. Dit doet bij hem de vraag rijzen of hiermee misschien zijn integriteit op de proef wordt gesteld met het risico van nog meer strafwerk. Ik adviseer hem daarom het alsnog bij P te melden. Vandaar dit verslag.

Terugkijkend op de tocht waren we, met 86 in totaal, dolgelukkig dat we eindelijk weer eens van stal gehaald werden. We willen niet klagen, maar we hebben ons de afgelopen maanden wel eenzaam gevoeld en aan ons lot overgelaten. Om dan in 1 keer aan de bak te moeten voor zo’n rit met al die extra kilo’s bovenop ons, is eigenlijk best veel gevraagd. Te veel spanning is niet goed, maar bij te weinig spanning voelen we ons ook niet op ons best. Niettemin heeft de openingsrit, met uitzondering van enkele stabiliteitssteken in onze flanken, ons geen onoverkomelijke pijn gedaan. Met een paar dagen rust kunnen we er de volgende keer weer bij zijn. En het gezellige samenzijn bij De Kluis maakte veel goed, al ben ik de frustratie dat ik als Grand Prix als enige van de 86 het vandaag weer liet afweten nog niet helemaal te boven. We zien uit naar de volgende rit (met een gezonde spanning).
GP