Peppeltocht 2008 ‘zonder voorrijder komen we (n)ergens’

Vandaag stond de jaarlijkse Peppeltocht op het programma. De tocht van Jan Willem, over de wegen die leiden naar zijn geboortegrond, langs het culturele erfgoed van zuidoost Brabant, langs wateren, weiden, velden en natuurlijk..peppels! Elk jaar staat deze tocht weer op het programma en elk jaar wordt er met hetzelfde enthousiasme voorgereden en meegereden. Dit jaar was er echter een groot verschil met de voorgaande edities: Jan Willem was er niet bij. En dat maakte de tocht inderdaad anders dan anders..

Om 8 uur waren er 10 fietsers aanwezig op het verzamelpunt. 8 daarvan in het bekende Rabo-tenue, 1 in een grijze outfit (ik weet niet waarom, maar als zijn mobiel zou afgaan moesten we Mexicaanse geluiden maken terwijl hij opnam… whereaboutje verkeerd ingevuld?) en 1 renner in een Rabo-shirt, maar met afwijkend motief. Het was namelijk de regenboogtrui. Die behoorde toe aan Henk, die deze week voor de 2e keer meeging als gastrijder en van plan is om lid te worden van de toerclub. Een uitstekend plan lijkt ons.

De eerste 20-25 kilometer gingen tegen wind in en lekker op het gemak. Het weer was wat frisjes en iedereen had even nodig om warm te rijden. Iedereen reed lekker in de groep, ook de wereldkampioen draaide lekker mee. Maar ja, die trui zorgt natuurlijk wel voor wat aandacht bij de een en wat jaloezie bij de ander. Toen er een auto van links dan ook zijn voorrang niet verleende en er daardoor op kop van de groep flink geremd moest worden zag Hans van de W. zijn kans schoon en deelde een kwakkie uit. Gevolg: een op de grond liggende Trek-fiets en daarnaast onze gastrijder Henk die zijn fiets was gevolgd richting wegdek. Gelukkig waren de enige geschaafde plekken te vinden op de knie van Henk en niet op zijn fiets, zodat we weer lekker verder konden toeren richting St-Oedenrode, Son en Breugel en Nuenen. De twee Hansen hadden nog een kleine surprise in petto, namelijk “een klein stukje” zandpad, maar alles werd zonder morren geaccepteerd en het tempo kwam er weer in.

Nuenen inrijdend bleek er daar een wielercriterium gepland te zijn waarvoor de dranghekken al waren geplaatst. Toerclub Vlijmen zou Toerclub Vlijmen niet zijn als het parcours even getest werd en een ziedende sprint richting finishdoek werd afgewerkt. Daarna gauw weer parcours verlaten om toch nog maar op zoek te gaan naar die verdraaide peppels.

Met Nuenen als verste punt werd er nu een bocht gemaakt, zodat de wind wat in de rug kwam en de snelheid weer wat opgevoerd werd. Zo ging het over het fietspad langs het kanaal richting Oirschot. Aldaar aangekomen werd het centrum met de stompe toren opgezocht en nestelden we ons op een terras voor een koffie, wat gebak, zeer vervelend ongedierte en wat onvervalste anekdotes uit de mond van Bart de Slager. 3 kwartier later maakten we ons dan ook weer opgewekt op voor de terugtocht richting Vlijmen over de bekende wegen door Oisterwijk en Haaren. Op de polderweg langs het Guldenberghotel werd het tempo alvast flink opgevoerd, wat zorgde voor een splitsing in de groep. Met vereende krachten werd alles echter weer bij elkaar gebracht vlak voor het opdraaien van de Vendreef. Daar was sprake van een goede samenwerking voor toch zo’n zeker 300 meter waarna de kop werd opgedrongen aan de moedigen die zich opofferden voor de goede zaak. Vooral Hans van de Wiel deed zijn kopwerk en in de laatste kilometer was het Jos van Leeuwen die de sprint aantrok. Na een slopende sprint-a-deux tussen Hans Blank en Rob was het verschil op de finishlijn niet te zien met het blote oog. Er wordt nog steeds gewacht op de jury die de finishfoto aan het bestuderen is.

Het was al met al een enerverende, sommigen zouden zeggen rommelige, rit. Zonder voorrijder moest er flink geïmproviseerd worden, maar iedereen was na de 105 kilometer toch wel moe en voldaan. Enige vraag die overblijft is natuurlijk: Hebben we nou peppels gezien of niet..?

Rob